Stage bij het Wit-Gele Kruis, ik wist dat het zwaar zou zijn, maar het overtreft alles.
Op dag 1 startte ik om 7u bij verpleegkundige E. van de afdeling Gent-Zuid. Ik kon het heel goed met haar vinden, de babbel in de auto verliep heel spontaan, ik kreeg overal uitgebreide uitleg bij en ze zou mij bij elke stap van mijn stageopdracht helpen. De patiënten waren ontzettend vriendelijk en er zaten geen grote verzorgingen bij, het waren hoofdzakelijk toiletten.
Plots kreeg ze een telefoontje, ik zou naar de afdeling van Sint-Amandsberg overgeplaatst worden. Verpleegkundige L. verwachtte mij om 13u30 aan het hoofdbureau aan de Jenny Tanghestraat. Om 11u werd ik door E. afgezet aan mijn straat.
Nu moest ik uitvissen hoe ik aan het hoofdbureau zou geraken. Toch met de fiets? Met een stratenplan in mijn achterzak vertrok ik zenuwachtig richting het Wit-Gele Kruis. Na vele stops en controles op mijn plannetje, na te ver rijden en terugkeren toch maar iemand aangesproken, bleek het L. te zijn. :-) Na een zoektocht naar een gepaste schort en een doos large handschoenen stapten we in de wagen, op weg naar de eerste patiënt.
What can I say? Ik heb al een autofobie, maar dat waren helse ritten! Verkeersregels, wat zijn dan nu weer? Nou ja, verstand dan maar op nul in de auto. L bleek goed mee te vallen, ze gaf goede feedback en luisterde naar mijn ervaringen en gedachten die ik had na elk bezoek. Ze gaf mij de kans om reeds diezelfde middag zelf verzorgingen uit te voeren. De verzorgingen, de toiletten, de kleine wondzorgen vielen in moeilijkheidsgraad mee.
Bij sommige patiënten zaten we 20 minuten binnen, bij anderen waren dat slechts 5 minuten. Bij de ene patiënt moest je echt een knop omdraaien, het ene huishouden al vuiler en rommeliger dan het andere. Bij de andere patiënt vroeg je je af waarom je eigenlijk kwam helpen. Maar als de patiënt zegt je nodig te hebben, dan hebben ze je nodig en verzorg je ze zo goed als je kan.
Overdonderd door alles wat ik die dag had gezien en gehoord, de autoritten, het heen en weer gefiets, kwam ik uitgeput thuis.
Zoals verwacht ging het slapen alweer niet en ik werd bang dat mijn slaapprobleem en mijn slechte rug & voeten van deze stage een helse stage zouden maken.
Dag 2 verliep hetzelfde als de middag ervoor. Ik was terug met L. de baan opgegaan en ik mocht heel veel zelf doen: toiletten, wondzorg, zelfs de spuitjes werden aan mij overgelaten. Voor de tweede keer in mijn opleiding mocht ik een intramusculaire (IM) inspuiting geven. Plaatsbepaling was terug even nadenken, maar het verliep goed. Klein probleempje: het prikken zelf ... Ik volg al 2,5 jaar verpleegkunde, maar ik durf niet prikken, nou ja, ik geef de inspuitingen wel, maar de twijfel om die naald in de huid van de patiënt te zetten is er nog. Daardoor duurt de handeling veel te lang en kom je onzeker over naar de patiënt toe. Daar moet dus aan gewerkt worden, Anne!
Stressy moment die dag: L. kreeg een platte band. De jobstudente moest een reserveauto naar ons brengen terwijl de band door vakmensen vervangen werd. Met de reserveauto zetten we onze weg verder. En na de verzorging van 1 patiënt gingen we terug verder met onze eigen wagen.
Op dag 3 ontmoette ik eindelijk mijn mentor, verpleegkundige M. M. kwam nogal strikt, streng, klassiek over. Wat mij vooral aan haar opviel (en het is nog steeds zo) was haar tempo. Ze is klein en slank en stapt 10 maal zo snel als ik, ik kon haar met moeite bijhouden. ;-) Af en toe gaf ze tijdens de toiletten opmerkingen waarbij ik in mezelf dacht "Ja, dat weet ik toch!", maar ik knikte gehoorzaam. Wondzorg mocht ik niet doen, ze wou ze zelf doen. De manier waarop ik al 2 jaar dauwerwindels bij mensen aandoe was plots niet goed, dus leerde ik haar manier aan. Want dat had ik onmiddellijk door: ik zou alles op M. haar manier moeten proberen doen wilde ik een goede indruk maken.
Maar het is natuurlijk wel zo dat ik gewoon ben alles uit te voeren op de wijze die past in een ziekenhuis. In de thuiszorg moet je je aanpassen aan de middelen die je hebt, maar ook aan de tijd die je hebt. En hoe je het ook draait of keert: de druk binnen de thuisverpleging is enorm groot en alles moet vlug gaan. En vlug is iets wat ik absoluut niet ben.
Ik was blij dat dag 3 gedaan was, want ik was doodmoe!
Met M. sprak ik af om vanaf dag 4 af te spreken aan een bushalte in Gentbrugge. Mijn benen en voeten waren daar dankbaar voor ;-) , maar dat betekende voor mij dan wel minder pauze door de busritten die telkens meer dan 20 minuten duurden. En goedkoop is het ook niet, mijn busabonnement is namelijk verlopen.
Met M. sprak ik af om vanaf dag 4 af te spreken aan een bushalte in Gentbrugge. Mijn benen en voeten waren daar dankbaar voor ;-) , maar dat betekende voor mij dan wel minder pauze door de busritten die telkens meer dan 20 minuten duurden. En goedkoop is het ook niet, mijn busabonnement is namelijk verlopen.
15 augustus, Vive Marie zoals we in Gent zeggen, had ik ook stage. Vooral kleine toiletten (armen + intiem toilet), wondzorgen en inspuitingen. De feedback die ik kreeg was goed en we waren vlugger klaar dan verwacht. Maar, dat wou niet zeggen dat we op een vroeg uur naar huis konden. Een half uur hebben we bij een patiënte zitten wachten in de auto omdat ze nog niet thuis was.
Later dan voorzien, maar met een voldaan gevoel ben ik die dag naar huis gegaan.
Op vrijdag ging alles goed tot we 's middags heel veel tijd verloren bij een patiënt bij wie we een eerste maal langs gingen. Na het intakegesprek begonnen we eindelijk aan de wondzorg en merkten we op dat de wonde enorm ontstoken was. Dan is het voor de verpleegkundige echt logisch nadenken: wat doen we daar mee? Dan moet je naar de huisarts bellen, ook al vertrekt ze diezelfde avond nog op verlof. Het welzijn van de patiënt staat op dat moment voorop, dat andere patiënten op dat moment wat langer moeten wachten op het wassen van hun voeten of een inspuiting, dan is dat zo. We hebben de patiënt verzorgd zoals voorgeschreven was en al onze bevindingen doorgegeven aan het hoofdbureau zodat de weekenddienst op de hoogte was.
De rest van de middag hebben we ons overal moeten verontschuldigen omdat we later waren dan normaal. De meeste patiënten begrepen het, maar er waren toch 2 patiënten die niet meer thuis waren. Geduld, begrip, respect voor de thuisverpleegkundige en de onvoorziene omstandigheden die kunnen voorvallen zijn niet altijd aanwezig.
Al bij al viel mijn eerste stageweek wel mee, de uit te voeren zorgen zorgen niet echt voor problemen. Er zijn natuurlijk zaken waar ik aan moet werken. Mijn tempo ligt zoals altijd veel te laag, maar mijn gewicht en mijn gezondheidstoestand laten niet toe dat ik zoals de ervaren thuisverpleegkundige over de straat stenen vlieg. ;-) En die tattoo, die kan ik ook niet wegtoveren. Het arbeidsreglement verbiedt immers tattoeages bij haar werknemers, maar laten we duidelijk zijn: thuisverpleging, not for me ...
Een voorbeeld van een dag als thuisverpleegkundige:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten