Back to school ... na meer dan 3 maanden ...

Alweer een stage die er op zit. Een stage waar ik mijn hart en ziel ingestoken heb.
Traumatologie en orthopedie, zou het iets voor mij zijn?
Ik ben elke dag met een glimlach naar de afdeling gegaan, ondanks de pijn. Ik haalde zoveel voldoening uit de dingen die ik deed: de mensen verzorgen, wondzorgen, sondages, het helpen, het luisteren en vooral het doen lachen van de patiënten. Humor is volgens mij nog steeds het beste medicijn en geloof me, ik heb elke dag gelachen, samen met de patiënten. Nog nooit heb ik mij zo goed geamuseerd op een stage. Correctie: toen ik in mijn 3de module ook al stage deed op deze dienst heb ik ook heel veel plezier gehad.
De ene patiënt is natuurlijk de andere niet en er zijn patiënten die je hart veroveren. De afgelopen weken zijn er een paar geweest die ik aan het einde van een shift een "Tot morgen!" ging zeggen.
Knie- en heupprotheses, fracturen, amputaties, open wonden, zelfs therapie met bloedzuigers ... Ik heb het allemaal mogen aanschouwen en verzorgen. Verkeersongevallen, valpartijen, stomme ongelukken, automutilaties, suïcidepogingen ... Keer op keer stond ik versteld van wat de medische wereld allemaal kan doen.
De eindevaluatie door mijn stagementor op de afdeling, M.H., was heel positief. "Je moet vooral geloven dat je het kan, Anne, want je kan het!"
Jammergenoeg heb ik waarschijnlijk niet zo'n goede indruk gemaakt op de stagebegeleidster van school. Dat net bij haar mijn faalangst zo groot was heeft mij verbaasd. Ik heb 3 keer met haar samengewerkt en ik was telkens bloednerveus. Je denkt constant "Ik mag hier niks verkeerd doen." en lap ... Ze verduidelijkte dat ze streeft naar perfectie ... Maar, wie is perfect?

Ik weet dat ik mijn best gedaan heb. En dat werd geapprecieerd door zowel patiënten als verpleegkundigen. Ik ben tevreden over mijn stage, nee, ik ben supercontent met wat ik getoond heb tijdens die 3 weken. En mijn stagementor was dat ook Laten we hopen dat de stagebegeleidster uiteindelijk een goed cijfer geeft, ook al weet ik dat die cijfers niet altijd een representatie zijn van de volledige stage.
Nu moet ik die stageopdracht nog in orde brengen en zoals altijd ben ik daar alweer te laat aan begonnen. Maar, dat komt in orde, net zoals het al die vorige keren ook in orde kwam. ;-)
Vanaf morgen heb ik terug les. Na meer dan 3 maanden moeten we terug uren stilzitten op een stoel en zwijgen. 3 weken voor de volgende stage begint ... Oncologie, gynaecologie, persoonlijkheidsstoornissen, automutilatie, suïcidaliteit en ziekenhuiswetgeving passeren de komende maanden de revue. Studeren, evaluaties maken ... Het zal terug wennen worden. Maar zoals altijd sla ik mij er wel door. Ik geef niet op en ga er gewoon voor!

UZ Gent, K12-04 Orthopedie - Traumatologie, we meet again ...

Tijdens mijn laatste stage van module 3, we spreken 4 juni 2012, stond ik een eerste keer op de dienst Orthopedie-Traumatologie. Ik had toen een fantastische stagebegeleider en had een geweldig verpleegkundig team rond mij. Ik voelde mij daar heel goed en ik kreeg de kans om kleine wondzorgen onder de knie te krijgen. ;-) Die stage is mij toen zo bevallen dat ik niet twijfelde toen we voor deze 3de en laatste module een keuzestage mochten opgeven. :-)
En zie, van 2 t.e.m. 22 september 2013 mag ik terug kennis en praktijkervaring opdoen op deze afdeling. Je hoort mij zeker niet klagen. ;-)
Het verpleegkundig team kent een nieuwe samenstelling en degenen die er in 2012 reeds werkten herkenden mij onmiddellijk. Had ik dan zo'n goede indruk achter gelaten? ;-) lol
Zou ik er evenveel voldoening ervaren als de vorige keer? Zou ik de wondzorg terug graag doen? Hoe zit het met mijn verpleegkundige technieken? Zou de samenwerking met de verpleging vlot verlopen? En hoe zou de communicatie met de patiënten verlopen na mijn debacle bij het Wit-Gele Kruis? Ik kan alleen maar positieve antwoorden geven. :-)
Vanaf de eerste dag werd er heel veel vertrouwen in mij gesteld. Ik mocht zelfstandig wondzorgen en sondages uitvoeren, totaalzorgen mocht ik ook alleen verzorgen ... Langs de ene kant allemaal wel logisch, ik ben namelijk bezig aan de laatste maanden van mijn opleiding, maar langs de andere kant heb ik wel graag begeleiding, zo weet ik tenminste of ik de technieken goed uitvoer. Van een simpel droog aseptisch verband, het verwijderen van hechtingen & haakjes tot een iets complexere wondzorg bij een poly-trauma, ik doe het allemaal even graag.
De patiënten zijn tevreden en dat is in mijn ogen even belangrijk als de positieve feedback die ik tot nu al gekregen heb.
Mag ik toegeven dat ik mij op deze dienst al kostelijk geamuseerd heb? ;-) Zoals altijd probeer ik de patiënten steeds aan het lachen te brengen, humor is een krachtig geneesmiddel volgens mij. Natuurlijk loop ik daar niet rond als een speelse onnozele trien, maar als ik merk dat een grapje op z'n plaats is dan zal ik het zeker niet laten. Zo heb ik een patiënte, die vroeg of ik haar wou helpen bij het aantrekken van haar "tweelingmuts", geleerd dat wij dat hier in Gent ook wel een "loezenkabba" noemen. ;-) Hilariteit alom op 't moment zelf en later toen de echtgenoot op bezoek kwam.
Als patiënten vragen of ik nog eens wil binnen springen op de kamer voor ik naar huis gaan of voor zij op ontslag gaan, dan weet ik dat ik goed bezig ben.
Als de verpleegkundigen met wie ik samen werk zeggen dat ze heel tevreden zijn, of als ik de feedback "vlotte en zelfstandige studente" lees, dan weet ik dat ik op de goede weg ben. :-)
En de pijn? Ja, die is er ... Ik ben kapot als ik na een shift thuis kom, ik kan nauwelijks op mijn voeten staan. Tijdens de shift voel ik de stekende pijn aan mijn linkervoet, maar het deert me niet. Ik blijf de patiënten verzorgen met een glimlach op mijn gezicht, want ik doe dit graag.
Morgen werk ik voor het eerst samen met mijn stagementor, ik ben benieuwd. En ook mijn stagebegeleidster van de school komt langs ... Goh, ik zou zeggen "Bring it on!"

Bye Bye thuisverpleging ...

Thuisverpleging, het is niks voor mij. Ik wist dat het een zware stage zou worden op lichamelijk vlak, maar dat ik zo'n pijn zou hebben, daar had ik geen rekening mee gehouden.
Ik heb altijd al respect gehad voor thuisverpleegkundigen. Ik heb in het verleden al een paar keer zelf beroep moeten doen op het Wit-Gele Kruis notabene, net zoals mijn moeder, telkens voor wondzorg of inspuitingen en de verhalen van tijds- en werkdruk heb ik meerdere malen gehoord.
Ik heb het nu zelf aan de levende lijve meegemaakt.
Met de verzorgingen an sich had ik totaal geen problemen. Toiletten, wondzorg, inspuitingen, het ging mij allemaal wel af, maar ik kan geen voeten meer wassen terwijl ik gehurkt in een vuile keuken zit. Of in een piepkleine, overvolle en niet-verluchte badkamer iemand een douche geven en afdrogen terwijl het zweet van mijn gezicht druipt. Het is niks voor mij. Sommige patiënten palmen je hart in vanaf het eerste bezoek, anderen hebben enkele dagen nodig om je te vertrouwen, maar het blijft vreemd om iemand zijn huis binnen te stappen, zomaar naar de badkamer of keuken te gaan en daar de lavabo of waterkom te vullen met water en vlug (maar goed) die persoon te wassen. Als studente is het ook niet gemakkelijk om op 3 weken tijd een vertrouwensrelatie op te bouwen, toch niet voor mij.
Zoals ik reeds schreef, de verzorgingen vielen mee, maar die autoritten, nee dank u ... Steeds in en uit die auto stappen, altijd weer dat bukken, het heeft mijn lichaam geen deugd gedaan.
Tijdens mijn eindevaluatie werd nog maar eens herhaald dat de thuiszorg niet het uitverkoren werkveld is voor mij. De pijn zorgde voor een traag tempo en een gebrek aan enthousiasme, ze vonden het jammer dat ik niet kon tonen tot wat ik in staat was. Ik kon alleen maar ja knikken, ze hebben gelijk.
De visie van het Wit-Gele Kruis is mooi, maar de praktijk heeft mij getoond dat theorie en praktijk op elkaar afstemmen niet altijd even gemakkelijk is.

(Het nieuwe hoofdbureau van het Wit-Gele Kruis Oost-Vlaanderen aan de Jenny Tanghestraat te Ledeberg. Nog steeds een bouwwerf.)

Dat gezegd zijnde: ik heb enorm veel respect voor de thuisverpleegkundigen die het werk na vele jaren nog steeds met hart en ziel uitvoeren.
Mijn stageopdracht is nog steeds niet klaar, zoals altijd, but we're getting there. :-)
Vanaf morgen begin ik aan een nieuwe stage, 3 weken sta ik op de dienst Traumatologie-Orthopedie van het UZ Gent. Een afdeling waar ik in de 3de module reeds stage liep en waar ik dus opnieuw voor gekozen heb, want jaja, dit is een keuzestage. De stagebegeleidster die ik nu heb was mijn allereerste stagebegeleidster in module 1 en ik heb goede herinneringen aan haar. Laten we hopen dat deze stage heel vlot verloopt.