Bye Bye thuisverpleging ...

Thuisverpleging, het is niks voor mij. Ik wist dat het een zware stage zou worden op lichamelijk vlak, maar dat ik zo'n pijn zou hebben, daar had ik geen rekening mee gehouden.
Ik heb altijd al respect gehad voor thuisverpleegkundigen. Ik heb in het verleden al een paar keer zelf beroep moeten doen op het Wit-Gele Kruis notabene, net zoals mijn moeder, telkens voor wondzorg of inspuitingen en de verhalen van tijds- en werkdruk heb ik meerdere malen gehoord.
Ik heb het nu zelf aan de levende lijve meegemaakt.
Met de verzorgingen an sich had ik totaal geen problemen. Toiletten, wondzorg, inspuitingen, het ging mij allemaal wel af, maar ik kan geen voeten meer wassen terwijl ik gehurkt in een vuile keuken zit. Of in een piepkleine, overvolle en niet-verluchte badkamer iemand een douche geven en afdrogen terwijl het zweet van mijn gezicht druipt. Het is niks voor mij. Sommige patiënten palmen je hart in vanaf het eerste bezoek, anderen hebben enkele dagen nodig om je te vertrouwen, maar het blijft vreemd om iemand zijn huis binnen te stappen, zomaar naar de badkamer of keuken te gaan en daar de lavabo of waterkom te vullen met water en vlug (maar goed) die persoon te wassen. Als studente is het ook niet gemakkelijk om op 3 weken tijd een vertrouwensrelatie op te bouwen, toch niet voor mij.
Zoals ik reeds schreef, de verzorgingen vielen mee, maar die autoritten, nee dank u ... Steeds in en uit die auto stappen, altijd weer dat bukken, het heeft mijn lichaam geen deugd gedaan.
Tijdens mijn eindevaluatie werd nog maar eens herhaald dat de thuiszorg niet het uitverkoren werkveld is voor mij. De pijn zorgde voor een traag tempo en een gebrek aan enthousiasme, ze vonden het jammer dat ik niet kon tonen tot wat ik in staat was. Ik kon alleen maar ja knikken, ze hebben gelijk.
De visie van het Wit-Gele Kruis is mooi, maar de praktijk heeft mij getoond dat theorie en praktijk op elkaar afstemmen niet altijd even gemakkelijk is.

(Het nieuwe hoofdbureau van het Wit-Gele Kruis Oost-Vlaanderen aan de Jenny Tanghestraat te Ledeberg. Nog steeds een bouwwerf.)

Dat gezegd zijnde: ik heb enorm veel respect voor de thuisverpleegkundigen die het werk na vele jaren nog steeds met hart en ziel uitvoeren.
Mijn stageopdracht is nog steeds niet klaar, zoals altijd, but we're getting there. :-)
Vanaf morgen begin ik aan een nieuwe stage, 3 weken sta ik op de dienst Traumatologie-Orthopedie van het UZ Gent. Een afdeling waar ik in de 3de module reeds stage liep en waar ik dus opnieuw voor gekozen heb, want jaja, dit is een keuzestage. De stagebegeleidster die ik nu heb was mijn allereerste stagebegeleidster in module 1 en ik heb goede herinneringen aan haar. Laten we hopen dat deze stage heel vlot verloopt.