Ondertussen ...

De lessen zitten er voorlopig weer op. Pas op 11 november keren we terug naar het klaslokaal.
2,5 weken geleden zaten we terug voor het eerst in maanden samen als klas. Het was wennen ... Stilzitten, luisteren, noteren, absorberen. It wasn't easy, I can tell you that! ;-)
Oncologie is een bijzonder boeiend vak, net zoals gynaecologie. Maar, het zal bijzonder zwaar worden om de materie te verwerken. Het helpt natuurlijk wel wanneer docenten hun lesmateriaal illustreren met afbeeldingen via powerpoints.

Dan zijn er ook vakken die je af en toe naar de keel grijpen. Persoonlijkheidsstoornissen, automutilatie  en suïcide. Heavy stuff, vooral als je zelf jarenlang van de ene depressie in de andere sukkelde. De confrontatie was soms hard.
Om de persoonlijkheidsstoornis Borderline duidelijk te maken, werd de film "Ik ook van jou" in de les getoond. De hoofdrollen worden vertolkt door Antonie Kamerling en Angela Schijf.
www.youtube.com/watch?v=vzRXp1ILoz8
Voor mij was het niet gemakkelijk om naar de film te kijken, wetende dat Antonie in 2O1O suïcide pleegde na jarenlange depressies. Als tiener was ik best wel een fan van Antonie en zijn dood greep mij dan ook heel erg aan. En dan moest ik nu naar een film met hem kijken over borderline. De film vond ik een soort eyeopener en bij momenten heel pijnlijk en schrijnend.

Om een tastbaarder beeld te schetsen van automutilatie werd de film "Painful secrets" getoond in de les. Een heel goede film die ons alle facetten van de problematiek laat zien.
www.youtube.com/watch?v=s8zWKPw6vqo

Er zijn natuurlijk ook altijd vakken waar je met enorm veel tegenzin naartoe gaat. Ziekenhuiswetgeving is een klein vak, maar wel enorm saai, ook al doet de docent heel erg zijn best om het "interessant" te maken. ;-)
"Totaalzorg", da's een verhaal op zich. In dit vak worden we voorbereid op de totaalzorg die we onder het goedkeurend (of afkeurend) oog moeten uitvoeren tijdens onze laatste algemene stage. De uitvoering van die totaalzorg bepaalt of we ons diploma behalen of niet. In dit vak krijgen we casussen op papier die we volledig moeten uitwerken. Ik kan je verzekeren dat iedereen zit te zuchten en te puffen. Het is allesbehalve simpel. Vooral wanneer de docente chaotisch te werk gaat, constant materie aanbrengt die je nog meer in de war brengt. Ik overdrijf niet eens als ik zeg dat iedereen die les doodop en "met zo'n hoofd" verlaat. ;-)

Voorlopig mogen de cursussen weer aan de kant gelegd worden.
Morgen vertrek ik samen met een 8-tal klasgenoten op sTimul. 2 dagen en 1 nacht moeten we een afdeling draaiende houden en goede zorg verlenen aan een 8-tal simulanten. Alsof we na 2,5 jaren niet zouden weten wat "goede zorg bieden" inhoudt. ;-)
www.stimul.be
De eerlijkheid gebiedt mij om toe te geven dat ik er niet naar uitkijk. In een volgend blogbericht zal ik deze ervaring met jullie delen.

Vanaf maandag 14 oktober loop ik 3 weken stage op de dienst neurochirurgie van het UZ-Gent. Een zware dienst, maar volgens mij wel enorm leerrijk. Maar da's voor maandag.
But, first things first: sTimul overleven! ;-)

Back to school ... na meer dan 3 maanden ...

Alweer een stage die er op zit. Een stage waar ik mijn hart en ziel ingestoken heb.
Traumatologie en orthopedie, zou het iets voor mij zijn?
Ik ben elke dag met een glimlach naar de afdeling gegaan, ondanks de pijn. Ik haalde zoveel voldoening uit de dingen die ik deed: de mensen verzorgen, wondzorgen, sondages, het helpen, het luisteren en vooral het doen lachen van de patiënten. Humor is volgens mij nog steeds het beste medicijn en geloof me, ik heb elke dag gelachen, samen met de patiënten. Nog nooit heb ik mij zo goed geamuseerd op een stage. Correctie: toen ik in mijn 3de module ook al stage deed op deze dienst heb ik ook heel veel plezier gehad.
De ene patiënt is natuurlijk de andere niet en er zijn patiënten die je hart veroveren. De afgelopen weken zijn er een paar geweest die ik aan het einde van een shift een "Tot morgen!" ging zeggen.
Knie- en heupprotheses, fracturen, amputaties, open wonden, zelfs therapie met bloedzuigers ... Ik heb het allemaal mogen aanschouwen en verzorgen. Verkeersongevallen, valpartijen, stomme ongelukken, automutilaties, suïcidepogingen ... Keer op keer stond ik versteld van wat de medische wereld allemaal kan doen.
De eindevaluatie door mijn stagementor op de afdeling, M.H., was heel positief. "Je moet vooral geloven dat je het kan, Anne, want je kan het!"
Jammergenoeg heb ik waarschijnlijk niet zo'n goede indruk gemaakt op de stagebegeleidster van school. Dat net bij haar mijn faalangst zo groot was heeft mij verbaasd. Ik heb 3 keer met haar samengewerkt en ik was telkens bloednerveus. Je denkt constant "Ik mag hier niks verkeerd doen." en lap ... Ze verduidelijkte dat ze streeft naar perfectie ... Maar, wie is perfect?

Ik weet dat ik mijn best gedaan heb. En dat werd geapprecieerd door zowel patiënten als verpleegkundigen. Ik ben tevreden over mijn stage, nee, ik ben supercontent met wat ik getoond heb tijdens die 3 weken. En mijn stagementor was dat ook Laten we hopen dat de stagebegeleidster uiteindelijk een goed cijfer geeft, ook al weet ik dat die cijfers niet altijd een representatie zijn van de volledige stage.
Nu moet ik die stageopdracht nog in orde brengen en zoals altijd ben ik daar alweer te laat aan begonnen. Maar, dat komt in orde, net zoals het al die vorige keren ook in orde kwam. ;-)
Vanaf morgen heb ik terug les. Na meer dan 3 maanden moeten we terug uren stilzitten op een stoel en zwijgen. 3 weken voor de volgende stage begint ... Oncologie, gynaecologie, persoonlijkheidsstoornissen, automutilatie, suïcidaliteit en ziekenhuiswetgeving passeren de komende maanden de revue. Studeren, evaluaties maken ... Het zal terug wennen worden. Maar zoals altijd sla ik mij er wel door. Ik geef niet op en ga er gewoon voor!

UZ Gent, K12-04 Orthopedie - Traumatologie, we meet again ...

Tijdens mijn laatste stage van module 3, we spreken 4 juni 2012, stond ik een eerste keer op de dienst Orthopedie-Traumatologie. Ik had toen een fantastische stagebegeleider en had een geweldig verpleegkundig team rond mij. Ik voelde mij daar heel goed en ik kreeg de kans om kleine wondzorgen onder de knie te krijgen. ;-) Die stage is mij toen zo bevallen dat ik niet twijfelde toen we voor deze 3de en laatste module een keuzestage mochten opgeven. :-)
En zie, van 2 t.e.m. 22 september 2013 mag ik terug kennis en praktijkervaring opdoen op deze afdeling. Je hoort mij zeker niet klagen. ;-)
Het verpleegkundig team kent een nieuwe samenstelling en degenen die er in 2012 reeds werkten herkenden mij onmiddellijk. Had ik dan zo'n goede indruk achter gelaten? ;-) lol
Zou ik er evenveel voldoening ervaren als de vorige keer? Zou ik de wondzorg terug graag doen? Hoe zit het met mijn verpleegkundige technieken? Zou de samenwerking met de verpleging vlot verlopen? En hoe zou de communicatie met de patiënten verlopen na mijn debacle bij het Wit-Gele Kruis? Ik kan alleen maar positieve antwoorden geven. :-)
Vanaf de eerste dag werd er heel veel vertrouwen in mij gesteld. Ik mocht zelfstandig wondzorgen en sondages uitvoeren, totaalzorgen mocht ik ook alleen verzorgen ... Langs de ene kant allemaal wel logisch, ik ben namelijk bezig aan de laatste maanden van mijn opleiding, maar langs de andere kant heb ik wel graag begeleiding, zo weet ik tenminste of ik de technieken goed uitvoer. Van een simpel droog aseptisch verband, het verwijderen van hechtingen & haakjes tot een iets complexere wondzorg bij een poly-trauma, ik doe het allemaal even graag.
De patiënten zijn tevreden en dat is in mijn ogen even belangrijk als de positieve feedback die ik tot nu al gekregen heb.
Mag ik toegeven dat ik mij op deze dienst al kostelijk geamuseerd heb? ;-) Zoals altijd probeer ik de patiënten steeds aan het lachen te brengen, humor is een krachtig geneesmiddel volgens mij. Natuurlijk loop ik daar niet rond als een speelse onnozele trien, maar als ik merk dat een grapje op z'n plaats is dan zal ik het zeker niet laten. Zo heb ik een patiënte, die vroeg of ik haar wou helpen bij het aantrekken van haar "tweelingmuts", geleerd dat wij dat hier in Gent ook wel een "loezenkabba" noemen. ;-) Hilariteit alom op 't moment zelf en later toen de echtgenoot op bezoek kwam.
Als patiënten vragen of ik nog eens wil binnen springen op de kamer voor ik naar huis gaan of voor zij op ontslag gaan, dan weet ik dat ik goed bezig ben.
Als de verpleegkundigen met wie ik samen werk zeggen dat ze heel tevreden zijn, of als ik de feedback "vlotte en zelfstandige studente" lees, dan weet ik dat ik op de goede weg ben. :-)
En de pijn? Ja, die is er ... Ik ben kapot als ik na een shift thuis kom, ik kan nauwelijks op mijn voeten staan. Tijdens de shift voel ik de stekende pijn aan mijn linkervoet, maar het deert me niet. Ik blijf de patiënten verzorgen met een glimlach op mijn gezicht, want ik doe dit graag.
Morgen werk ik voor het eerst samen met mijn stagementor, ik ben benieuwd. En ook mijn stagebegeleidster van de school komt langs ... Goh, ik zou zeggen "Bring it on!"

Bye Bye thuisverpleging ...

Thuisverpleging, het is niks voor mij. Ik wist dat het een zware stage zou worden op lichamelijk vlak, maar dat ik zo'n pijn zou hebben, daar had ik geen rekening mee gehouden.
Ik heb altijd al respect gehad voor thuisverpleegkundigen. Ik heb in het verleden al een paar keer zelf beroep moeten doen op het Wit-Gele Kruis notabene, net zoals mijn moeder, telkens voor wondzorg of inspuitingen en de verhalen van tijds- en werkdruk heb ik meerdere malen gehoord.
Ik heb het nu zelf aan de levende lijve meegemaakt.
Met de verzorgingen an sich had ik totaal geen problemen. Toiletten, wondzorg, inspuitingen, het ging mij allemaal wel af, maar ik kan geen voeten meer wassen terwijl ik gehurkt in een vuile keuken zit. Of in een piepkleine, overvolle en niet-verluchte badkamer iemand een douche geven en afdrogen terwijl het zweet van mijn gezicht druipt. Het is niks voor mij. Sommige patiënten palmen je hart in vanaf het eerste bezoek, anderen hebben enkele dagen nodig om je te vertrouwen, maar het blijft vreemd om iemand zijn huis binnen te stappen, zomaar naar de badkamer of keuken te gaan en daar de lavabo of waterkom te vullen met water en vlug (maar goed) die persoon te wassen. Als studente is het ook niet gemakkelijk om op 3 weken tijd een vertrouwensrelatie op te bouwen, toch niet voor mij.
Zoals ik reeds schreef, de verzorgingen vielen mee, maar die autoritten, nee dank u ... Steeds in en uit die auto stappen, altijd weer dat bukken, het heeft mijn lichaam geen deugd gedaan.
Tijdens mijn eindevaluatie werd nog maar eens herhaald dat de thuiszorg niet het uitverkoren werkveld is voor mij. De pijn zorgde voor een traag tempo en een gebrek aan enthousiasme, ze vonden het jammer dat ik niet kon tonen tot wat ik in staat was. Ik kon alleen maar ja knikken, ze hebben gelijk.
De visie van het Wit-Gele Kruis is mooi, maar de praktijk heeft mij getoond dat theorie en praktijk op elkaar afstemmen niet altijd even gemakkelijk is.

(Het nieuwe hoofdbureau van het Wit-Gele Kruis Oost-Vlaanderen aan de Jenny Tanghestraat te Ledeberg. Nog steeds een bouwwerf.)

Dat gezegd zijnde: ik heb enorm veel respect voor de thuisverpleegkundigen die het werk na vele jaren nog steeds met hart en ziel uitvoeren.
Mijn stageopdracht is nog steeds niet klaar, zoals altijd, but we're getting there. :-)
Vanaf morgen begin ik aan een nieuwe stage, 3 weken sta ik op de dienst Traumatologie-Orthopedie van het UZ Gent. Een afdeling waar ik in de 3de module reeds stage liep en waar ik dus opnieuw voor gekozen heb, want jaja, dit is een keuzestage. De stagebegeleidster die ik nu heb was mijn allereerste stagebegeleidster in module 1 en ik heb goede herinneringen aan haar. Laten we hopen dat deze stage heel vlot verloopt.

Het Wit-Gele Kruis, 1 week verder ...

Stage bij het Wit-Gele Kruis, ik wist dat het zwaar zou zijn, maar het overtreft alles.

Op dag 1 startte ik om 7u bij verpleegkundige E. van de afdeling Gent-Zuid. Ik kon het heel goed met haar vinden, de babbel in de auto verliep heel spontaan, ik kreeg overal uitgebreide uitleg bij en ze zou mij bij elke stap van mijn stageopdracht helpen. De patiënten waren ontzettend vriendelijk en er zaten geen grote verzorgingen bij, het waren hoofdzakelijk toiletten. 

Plots kreeg ze een telefoontje, ik zou naar de afdeling van Sint-Amandsberg overgeplaatst worden. Verpleegkundige L. verwachtte mij om 13u30 aan het hoofdbureau aan de Jenny Tanghestraat. Om 11u werd ik door E. afgezet aan mijn straat. 

Nu moest ik uitvissen hoe ik aan het hoofdbureau zou geraken. Toch met de fiets? Met een stratenplan in mijn achterzak vertrok ik zenuwachtig richting het Wit-Gele Kruis. Na vele stops en controles op mijn plannetje, na te ver rijden en terugkeren toch maar iemand aangesproken, bleek het L. te zijn. :-)  Na een zoektocht naar een gepaste schort en een doos large handschoenen stapten we in de wagen, op weg naar de eerste patiënt. 

What can I say? Ik heb al een autofobie, maar dat waren helse ritten! Verkeersregels, wat zijn dan nu weer? Nou ja, verstand dan maar op nul in de auto. L bleek goed mee te vallen, ze gaf goede feedback en luisterde naar mijn ervaringen en gedachten die ik had na elk bezoek. Ze gaf mij de kans om reeds diezelfde middag zelf verzorgingen uit te voeren. De verzorgingen, de toiletten, de kleine wondzorgen vielen in moeilijkheidsgraad mee. 

Bij sommige patiënten zaten we  20 minuten binnen, bij anderen waren dat slechts 5 minuten. Bij de ene patiënt moest je echt een knop omdraaien, het ene huishouden al vuiler en rommeliger dan het andere. Bij de andere patiënt vroeg je je af waarom je eigenlijk kwam helpen. Maar als de patiënt zegt je nodig te hebben, dan hebben ze je nodig en verzorg je ze zo goed als je kan.

Overdonderd door alles wat ik die dag had gezien en gehoord, de autoritten, het heen en weer gefiets, kwam ik uitgeput thuis.

Zoals verwacht ging het slapen alweer niet en ik werd bang dat mijn slaapprobleem en mijn slechte rug & voeten van deze stage een helse stage zouden maken.

Dag 2 verliep hetzelfde als de middag ervoor. Ik was terug met L. de baan opgegaan en ik mocht heel veel zelf doen: toiletten, wondzorg, zelfs de spuitjes werden aan mij overgelaten. Voor de tweede keer in mijn opleiding mocht ik een intramusculaire (IM) inspuiting geven. Plaatsbepaling was terug even nadenken, maar het verliep goed. Klein probleempje: het prikken zelf ... Ik volg al 2,5 jaar verpleegkunde, maar ik durf niet prikken, nou ja, ik geef de inspuitingen wel, maar de twijfel om die naald in de huid van de patiënt te zetten is er nog. Daardoor duurt de handeling veel te lang en kom je onzeker over naar de patiënt toe. Daar moet dus aan gewerkt worden, Anne! 

Stressy moment die dag: L. kreeg een platte band. De jobstudente moest een reserveauto naar ons brengen terwijl de band door vakmensen vervangen werd. Met de reserveauto zetten we onze weg verder. En na de verzorging van 1 patiënt gingen we terug verder met onze eigen wagen.

Op dag 3 ontmoette ik eindelijk mijn mentor, verpleegkundige M. M. kwam nogal strikt, streng, klassiek over. Wat mij vooral aan haar opviel (en het is nog steeds zo) was haar tempo. Ze is klein en slank en stapt 10 maal zo snel als ik, ik kon haar met moeite bijhouden. ;-) Af en toe gaf ze tijdens de toiletten opmerkingen waarbij ik in mezelf dacht "Ja, dat weet ik toch!", maar ik knikte gehoorzaam. Wondzorg mocht ik niet doen, ze wou ze zelf doen. De manier waarop ik al 2 jaar dauwerwindels bij mensen aandoe was plots niet goed, dus leerde ik haar manier aan. Want dat had ik onmiddellijk door: ik zou alles op M. haar manier moeten proberen doen wilde ik een goede indruk maken. 

Maar het is natuurlijk wel zo dat ik gewoon ben alles uit te voeren op de wijze die past in een ziekenhuis. In de thuiszorg moet je je aanpassen aan de middelen die je hebt, maar ook aan de tijd die je hebt. En hoe je het ook draait of keert: de druk binnen de thuisverpleging is enorm groot en alles moet vlug gaan. En vlug is iets wat ik absoluut niet ben.

Ik was blij dat dag 3 gedaan was, want ik was doodmoe!

Met M. sprak ik af om vanaf dag 4 af te spreken aan een bushalte in Gentbrugge. Mijn benen en voeten waren daar dankbaar voor ;-) , maar dat betekende voor mij dan wel minder pauze door de busritten die telkens meer dan 20 minuten duurden. En goedkoop is het ook niet, mijn busabonnement is namelijk verlopen.

15 augustus, Vive Marie zoals we in Gent zeggen, had ik ook stage. Vooral kleine toiletten (armen + intiem toilet), wondzorgen en inspuitingen. De feedback die ik kreeg was goed en we waren vlugger klaar dan verwacht. Maar, dat wou niet zeggen dat we op een vroeg uur naar huis konden. Een half uur hebben we bij een patiënte zitten wachten in de auto omdat ze nog niet thuis was. 

Later dan voorzien, maar met een voldaan gevoel ben ik die dag naar huis gegaan.

Op vrijdag ging alles goed tot we 's middags heel veel tijd verloren bij een patiënt bij wie we een eerste maal langs gingen. Na het intakegesprek begonnen we eindelijk aan de wondzorg en merkten we op dat de wonde enorm ontstoken was. Dan is het voor de verpleegkundige echt logisch nadenken: wat doen we daar mee? Dan moet je naar de huisarts bellen, ook al vertrekt ze diezelfde avond nog op verlof. Het welzijn van de patiënt staat op dat moment voorop, dat andere patiënten op dat moment wat langer moeten wachten op het wassen van hun voeten of een inspuiting, dan is dat zo. We hebben de patiënt verzorgd zoals voorgeschreven was en al onze bevindingen doorgegeven aan het hoofdbureau zodat de weekenddienst op de hoogte was.

De rest van de middag hebben we ons overal moeten verontschuldigen omdat we later waren dan normaal. De meeste patiënten begrepen het, maar er waren toch 2 patiënten die niet meer thuis waren. Geduld, begrip, respect voor de thuisverpleegkundige en de onvoorziene omstandigheden die kunnen voorvallen zijn niet altijd aanwezig.

Al bij al viel mijn eerste stageweek wel mee, de uit te voeren zorgen zorgen niet echt voor problemen. Er zijn natuurlijk zaken waar ik aan moet werken. Mijn tempo ligt zoals altijd veel te laag, maar mijn gewicht en mijn gezondheidstoestand laten niet toe dat ik zoals de ervaren thuisverpleegkundige over de straat stenen vlieg. ;-) En die tattoo, die kan ik ook niet wegtoveren. Het arbeidsreglement verbiedt immers tattoeages bij haar werknemers, maar laten we duidelijk zijn: thuisverpleging, not for me ...

Een voorbeeld van een dag als thuisverpleegkundige:

http://www.wgkovl.be/fb111duhf461ymlc1oan16.aspx

Op naar de tweede week ... God have mercy! ;-)

Dag zomervakantie en hallo thuisverpleging.

Aan het einde van een 5 wekende durende vakantie hoop je uitgerust en vol nieuwe energie te zitten. De vrije dagen, de Gentse Feesten, het zonnebaden, ik heb het allemaal aan mij voorbij laten gaan. Warm en zonnig weer, we verlangen er allemaal naar, maar juli was voor mij veel te warm, mijn lichaam en geest kunnen er niet tegen. Alle plannen die ik gemaakt heb, ze zijn plannen gebleven. Maar, ik heb op mijn eigen vreemde manier proberen genieten van alle vrije tijd die ik had ... De televisie wist weer waar hij voor diende en Indy heeft eindelijk nog eens de aandacht gekregen die hij eigenlijk elke dag verdient.
Het leven kent ups en downs en zo is dat ook met relaties. Nogmaals heb ik mogen ervaren dat Filip mijn grote steun en toeverlaat is. We hebben al zovele watertjes doorzwommen en deze storm hebben we ook doorstaan, want ik heb het hem niet makkelijk gemaakt de voorbije weken. De warmte, de moeheid en de pijn kunnen van mij een heel lastige dame maken. Maar, we zien elkaar doodgraag en hebben weer van elkaar geleerd dat we niet zonder elkaar kunnen.
De zomervakantie, ze is voorbij voor mij. Ik onthoud vooral de warmte en het vele zweten.

En dan nu, mijn stage Thuisverpleging.
Ik ben er klaar voor, denk ik. Klaar voor het vroege opstaan, het leren en observeren, het oefenen van verpleegkundige technieken, het ontmoeten en helpen van nieuwe patiënten. Enkel die stageopdrachten, daar ben ik nooit klaar voor, dat lukt maar gaandeweg, tot de dag dat hij moet worden doorgestuurd en ik bij mezelf weer denk "ik had er vroeger moeten aan beginnen".
Stagebegeleiding van school uit krijg ik deze keer niet. In de thuisverpleging zou dat nogal raar zijn niet? Ik, de thuisverpleegkundige en de stagebegeleiding bij een patiënt thuis, van "Three is a crowd" gesproken. Wie mijn stagementor wordt is afwachten, maar de verpleegkundige met wie ik de eerste week meerijd heb ik wel al aan de telefoon gehad en ze klinkt mij wel een toffe dame. Ik moest vooral "mijn goed humeur" meebrengen. Nou ja, op een maandagmorgen midden in augustus, ik doe mijn best. ;-)

Eindelijk!

Na veel omzwervingen en enkele uren is deze blog eindelijk een feit! Ik heb gevloekt en gezweet, maar ben tevreden met het resultaat.
Het doel van deze blog is eenvoudig: al mijn gedachten, frustraties en ervaringen delen met het world wide web. Misschien helpt het mij dan om al mijn gevoelens te plaatsen zodat ik zonder al te veel obstakels de eindmeet haal.
Voor ik echt van start ga probeer ik eerst nog wat te genieten van wat vakantie.
Tot 12 augustus 2013 want dan start ik reeds met mijn stage thuisverpleging.