UZ Gent, K12-04 Orthopedie - Traumatologie, we meet again ...

Tijdens mijn laatste stage van module 3, we spreken 4 juni 2012, stond ik een eerste keer op de dienst Orthopedie-Traumatologie. Ik had toen een fantastische stagebegeleider en had een geweldig verpleegkundig team rond mij. Ik voelde mij daar heel goed en ik kreeg de kans om kleine wondzorgen onder de knie te krijgen. ;-) Die stage is mij toen zo bevallen dat ik niet twijfelde toen we voor deze 3de en laatste module een keuzestage mochten opgeven. :-)
En zie, van 2 t.e.m. 22 september 2013 mag ik terug kennis en praktijkervaring opdoen op deze afdeling. Je hoort mij zeker niet klagen. ;-)
Het verpleegkundig team kent een nieuwe samenstelling en degenen die er in 2012 reeds werkten herkenden mij onmiddellijk. Had ik dan zo'n goede indruk achter gelaten? ;-) lol
Zou ik er evenveel voldoening ervaren als de vorige keer? Zou ik de wondzorg terug graag doen? Hoe zit het met mijn verpleegkundige technieken? Zou de samenwerking met de verpleging vlot verlopen? En hoe zou de communicatie met de patiënten verlopen na mijn debacle bij het Wit-Gele Kruis? Ik kan alleen maar positieve antwoorden geven. :-)
Vanaf de eerste dag werd er heel veel vertrouwen in mij gesteld. Ik mocht zelfstandig wondzorgen en sondages uitvoeren, totaalzorgen mocht ik ook alleen verzorgen ... Langs de ene kant allemaal wel logisch, ik ben namelijk bezig aan de laatste maanden van mijn opleiding, maar langs de andere kant heb ik wel graag begeleiding, zo weet ik tenminste of ik de technieken goed uitvoer. Van een simpel droog aseptisch verband, het verwijderen van hechtingen & haakjes tot een iets complexere wondzorg bij een poly-trauma, ik doe het allemaal even graag.
De patiënten zijn tevreden en dat is in mijn ogen even belangrijk als de positieve feedback die ik tot nu al gekregen heb.
Mag ik toegeven dat ik mij op deze dienst al kostelijk geamuseerd heb? ;-) Zoals altijd probeer ik de patiënten steeds aan het lachen te brengen, humor is een krachtig geneesmiddel volgens mij. Natuurlijk loop ik daar niet rond als een speelse onnozele trien, maar als ik merk dat een grapje op z'n plaats is dan zal ik het zeker niet laten. Zo heb ik een patiënte, die vroeg of ik haar wou helpen bij het aantrekken van haar "tweelingmuts", geleerd dat wij dat hier in Gent ook wel een "loezenkabba" noemen. ;-) Hilariteit alom op 't moment zelf en later toen de echtgenoot op bezoek kwam.
Als patiënten vragen of ik nog eens wil binnen springen op de kamer voor ik naar huis gaan of voor zij op ontslag gaan, dan weet ik dat ik goed bezig ben.
Als de verpleegkundigen met wie ik samen werk zeggen dat ze heel tevreden zijn, of als ik de feedback "vlotte en zelfstandige studente" lees, dan weet ik dat ik op de goede weg ben. :-)
En de pijn? Ja, die is er ... Ik ben kapot als ik na een shift thuis kom, ik kan nauwelijks op mijn voeten staan. Tijdens de shift voel ik de stekende pijn aan mijn linkervoet, maar het deert me niet. Ik blijf de patiënten verzorgen met een glimlach op mijn gezicht, want ik doe dit graag.
Morgen werk ik voor het eerst samen met mijn stagementor, ik ben benieuwd. En ook mijn stagebegeleidster van de school komt langs ... Goh, ik zou zeggen "Bring it on!"